ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
(μικρα στιχάκια, πλανεμενα, παραπονεμενα, για μενα)
Η μελανχολία μου,
η μόνη ουσία μου
Σα σκύβω το κεφάλι
η αιώνια μου πάλη
Η συγκίνηση μου ,
η δύναμή μου
Το χρώμα στη φωνή μου
Μοναδική περίπτωσή μου
Η αδιαφορία μου .
Η μόνη ουσία μου
Η πολυπλοκότητα
και η σφαιρικότητα μου
Ότι γίνεται πίσω μου
και ότι παίζεται μπροστά μου,
Η περιουσία μου.
η μόνη ουσία μου.
Οι στίχοι μου κι η ανιψιά μου.
η μοναδική χαρά μου.
Η αδυναμία μου.
η μόνη ουσία μου.
Η ρίγη μου και ο πυρετός μου.
Η ποίηση του έρωτος μου
Η ασυλία μου.
η μόνη ουσία μου.
Η τρέλα μου
κι η λογική μου.
Ιδανική περίπτωσή μου.
Ο έρωτας
κι η ομορφιά μου.
Και τα μεγάλα
σφάλματα μου
Το δάκρυ μου
στο πρόσωπο μου.
Το μελανχολικό
χαμόγελό μου
Η ανεξαρτησία μου .
η μόνη ουσία μου.
Η μνήμη μου
και η μορφή μου.
Και η μοναδική ζωή μου.
Η ευαισθησία μου.
η μόνη ουσία μου.
Κινητήρια δύναμη.
Και αδυναμία μου.
Η καταγωγή μου
Η παραλία μου
Η μόνη ουσία μου
Ο ήλιος μου και η θάλασσα μου
και τα μικρά αμαρτήματα μου
Η κατανόηση μου
Η νόηση μου.
Με ότι αγαπάω
πόσο πονάω;
Ένα μου δάκρυ
κι ένα βλέμμα.
Όλη η αλήθεια
και το ψέμα.
Η ανησυχία μου
η μόνη ουσία μου.
Η ανάμνηση μου
η όμορφη περίπτωση μου
Παγκοσμιότητα μου
Η μεγάλη αγκαλιά μου
Η λύπη μου
και η χαρά μου
Η μεγάλη καρδιά μου.
Η ΑΓΑΠΗ
ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
- ΙΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ
Το βλέμμα των μικρών παιδιών
και των σοφών γερόντων η εμπειρία
Η ευαισθησία των ποιητών
και των φτωχών ανθρώπων η μελανχολία.
Η ώρα που γεννιέται ένα παιδί
κι μέρα που πεθαίνει ένας μεγάλος
ο ιδρώτας που κυλάει τη ζωή
καθώς ο ένας φεύγει και έρχεται ο άλλος.
Ο έρωτας που φέρνει τη ζωή
Και ο θάνατος που αιώνια την παίρνει
Η αγάπη που την κάνει μαλακή.
Και ο νους μας που μηνύματα της στέλνει
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Η συνείδηση μου δεν μ΄ αφήνει
Η συνείδηση μου με πονεί.
Ανοίγει τις πληγές μου και τις ξύνει.
Κ΄ όταν της ζητάω βοήθεια με περιφρονεί.
ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΜΟΥ
Αστέρια λείπουν απ΄το δρόμο.
Άνθρωποι ίδιοι με το νόμο.
Οι ουρανοί κι παραλίες.
Ανθρώπινες αμφιβολίες.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ
Είμαστε κάτι λιγότερο απ το μέλλον
Είμαστε κάτι περισσότερο απ το παρελθόν.
Είμαστε το καινούριο αστέρι τ ανατέλλων.
Είμαστε ένα μικρό κομμάτι των λαθών.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ
Τι είναι σωστό και τι είναι λάθος
Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα
Γιατί αγαπώ με τόσο πάθος
Γιατί στις φλέβες τρέχει αίμα
Η ΖΩΗ
Η ζωή για μένα είναι η θάλασσα
Ο αγώνας η αγάπη τα λιβάδια
Τα περασμένα χρόνια που τα χάλασα
με το να μένω μόνος μου τα βράδια.
Η ζωή για μένα είναι η άνοιξη
κι ο χειμώνας που ανυπόμονα περνάει.
Μια μικρή και όμορφη ανάμνηση
και ένα δάκρυ που στο πρόσωπο κυλάει.
ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΝ ΥΠΑΡΧΩ
Μέχρι να φέξει η καινούρια μέρα.
Μέχρι να βρεθεί μια ιδέα ξανά.
Ο νους θα τυραννιέται εδώ πέρα
στα χώματα ανήσυχος και στα βουνά.
Πάνω από όλα,θα ηθελα να γίνω ποιητής
Ασεμε να είμαι λεύτερος
μην φυλακίζεις τη σκέψη μου.
Εσύ δεν αξίζεις περισσότερα
από αυτά που θα γράψω
κι όμως τα κρύβω για να μην τα δεις
κι όμως φοβάμαι μην τα ανακαλύψεις.
Τι αξία έχουν οι ομοιοκαταληξίες
τι αξία έχεις εσύ.
Αφού πια τίποτα δεν είναι λεύτερο
τίποτα δεν είναι στο πλευρό μου.
Τίποτα δεν θα βρεθεί για μένα
που νάχει αξία σαν και σένα.
Κι όπως ζητώ τον ερωτά σου
να βγαίνει μέσα απ΄ την καρδιά σου
Μια λέξη θέλω να σου γνέψω
κι απλώς να μου χαμογελάσεις.
Ανεπεξέργαστα ποιήματα.
Ανεξιχνίαστα εγκλήματα.
Ερωτικοί μου στίχοι.
Βυζαντινοί μου ήχοι
Καθώς περνάτε
μην μου τηνε ξυπνάτε.
Η ύπαρξη μας ένα λαχείο
που το κερδίζουμε κάθε στιγμή
κι όμως δεν χαιρόμαστε
κι όμως υποφέρουμε τόσο.
Αυτά που πέρασες θυμάσαι
και κλαις και χαίρεσαι και λες
πάνω από χρήματα και λόγια
πόσο αξίζει ένας καφές;
ΚΥΡΙΕ ΚΑΘΗΓΗΤΑ
ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΜΟΥ Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙΟΥ Η ΧΑΡΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΙΜΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ Η ΜΟΝΑΞΙΑ
ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ Η ΘΕΩΡΙΑ
ΤΟΥ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥ ΤΟ ΖΕΣΤΟ ΨΩΜΙ
ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΜΟΥ Η ΑΠΟΡΙΑ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΖΗΤΙΑΝΟΥ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΦΛΟΥΡΙ
Σ’ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ Μ’ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΒΛΕΠΩ
ΤΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΙΝΑ.
BILL
ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
Μαχόμενοι πολίτες ξενυχτούν
ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΑ ΠΤΩΜΑΤΑ
Φτώχια δεν είναι να μην έχεις να φας;
η να μην έχεις τι να φορέσεις;
Φτώχια είναι να μην έχεις τι να πεις.
Είστε όλοι πλούσιοι λοιπόν.
Μα πόσο φτωχούς εγώ σας βλέπω;
Ταλαιπωρείτε το παρόν
φορώντας το ανούσιο γιλέκο.
ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ
ΑΛΛΗΛΟΕΞΑΡΤΙΟΜΑΣΤΕ
ισοβίτης
Την αγκαλιά μου, που σε ήθελε πολύ
από ψηλά την βλέπω, νάνε μόνη.
Χρόνια εγκλωβισμένη, στην δική σου επιλογή
κάθεται κει κάτω και παγώνει.
Φοβερά τα χρόνια, μα περάσαν πια
ισοβίτες σε λευκά κελιά
στης αβύσσου μου την πλάνη.
Φοβεροί διαβατές, σαν σκιές
με βλέμμα που σκοτώνει
μέσα πέφτεις και σκοτώνεσαι.
Χρόνια ισοβίτης, σε λευκά κελιά
στο μυαλό μου όλα τριγυρίζουνε.
Καταδίκη, η μόνη πλέον αρετή
και για αμοιβή, ο θάνατος.
Χρόνια εγκλωβισμένος, στη δική σου επιλογή
νοερά, επέλεξα τον θάνατο.
Κι στιγμή που φεύγει, η μοναδική
ελπίζω πως θα με κάνει αθάνατο.
Η αύρα της σιωπής
Αν κάτι μένει από την μπόρα είναι η αύρα της σιωπής .
κι η ένταση που ζησες, τι σου θυμίζει?
Σηκώθηκες να φύγεις
Που να πας?
Σαν ένα κατάρτι που αρμενίζει μόνο του στη θάλασσα
Τα σχολεία θάλασσα.
Μη γυρνάς τη νύχτα
Στο χάος της ζωής, σα μια πόρνη πούχει χάσει δέκα φορές την παρθενιά της και ψάχνει να την βρει, τα δίνεις όλα.
Ανάσκελα σκεπτόμενος στα άδυτα του μυαλού σου
Θες να ξυλώσεις τις παρακαταθήκες του παλιού σου είναι, με την αύρα της σιωπής, κληρονομιά του Αχιλλέα
Ο απόμερος ίσκιος δεν είναι τίποτε άλλο από τα διαχρονικά σωμάτια του παρελθόντος που ταξιδεύουνε στις μνήμες των ζωντανών μας εαυτών.
Σκεδασέτα λοιπόν να δούμε τι θα βγει?
Ίσως το φως του μέλλοντος
Ίσως η φωτιά που παγώνει
Της ασύλητης φαντασίας φαντασιόνια
Κι έτσι η ζωή θα γίνει συνεπές εκκρεμές του απόλυτου πνεύματος του ανύπαρκτου
Μουσικός αιώνος διαβρωμένης πίστης
Ακολουθία γραμμικών συνειρμών σκέψεως.
Ανυπαρξία θορύβου άηχου τρέμουλητου.
Απώλεια πνεύματος.
Γιορτάζοντας τα τόσα χωρίς σημασία χρόνια δεν αισθάνεσαι τίποτα που έρχεται το νέο έτος .
Ομορφούλα έρχομαι να σ αγαπήσω
Παρακάλα να μείνουν οι χρόνοι πάντα στον ίδιο μου ρυθμό.
Pablo Neruda
Αργοπεθαίνει (Muere lentamente)
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια, που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο, που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
Καρυωτακης
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρο μου,
κι αν έχασα για πάντα την χαρά
Κι αν σέρνομαι στα ακάθαρτα του δρόμου
Πουλάκι με σπασμένα τα φτερά.
Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
Κι αν ξέρω πως ποτέ δεν θα ειπωθεί
Κι αν έθαψα την ίδια την ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο πού πονώ
Καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω τον μεγάλο ουρανό
Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη
Και ογραίνοντας την άμμο το πρωί
Μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι
Μου λέει για κάποια πού ‘ζησα ζωή!
Η σοφία του Ρίλκε - Ο οδηγός του ποιητή για τη ζωή»
- «Αν ίσως η καθημερινότητα σας φαίνεται φτωχή, μην την καταφρονήσετε. Καταφρονήστε τον ίδιο τον εαυτό σας που δεν είναι αρκετά ποιητής και δεν μπορεί να καλέσει κοντά του τα πλούτη της. Και μέσα σε φυλακή ακόμα αν ήσαστε κλεισμένος, κι οι τοίχοι της δεν αφήνανε τους ήχους του κόσμου να φτάσουν ως εσάς- δέν θα σας έμεναν, ωστόσο,αμόλευτα μέσα σας ,τα παιδικά σας χρόνια, ο ακριβός , βασιλικός τούτος πλούτος, ο θησαυρός αυτός τών αναμνήσεων; Γυρίστε κατά κεί το νού σας».
«Οι πιο μοναχικοί είναι αυτοί που συμβάλλουν περισσότερο σε ό,τι κοινό ανάμεσα στους ανθρώπους. Ελεγα προηγουμένως πως απ’ την πλατιά μελωδία της ζωής κάποιοι ακούνε περισσότερα, κάποιοι λιγότερα, αναλόγως τους αντιστοιχεί και μια μικρή ή ελάχιστη υποχρέωση στο πλαίσιο της μεγάλης αυτής ορχήστρας. Εκείνος που θα άκουγε όλη τη μελωδία θα ήταν ο πιο μοναχικός και ταυτοχρόνως ο πιο κοινός απ’ όλους. Διότι θα άκουγε αυτό που δεν ακούει κανείς, κι αυτό θα συνέβαινε απλώς και μόνον επειδή συλλαμβάνει στην εντέλειά του ό,τι οι υπόλοιποι αφουγκράζονται σαν κάτι σκοτεινό και αποσπασματικό». - «Δεν έχω τίποτε να προσθέσω πέρα από τούτο δω, που ισχύει σε κάθε περίπτωση: ίσως τη συμβουλή να παίρνετε τη μοναξιά στα σοβαρά και, όποτε έρχεται, να την αντιλαμβάνεστε ως κάτι καλό.
Η αδυναμία των άλλων να την απαλύνουν δεν οφείλεται στο ότι είναι αμέτοχοι και κλειστοί αλλά, πολύ περισσότερο στο ότι: είμαστε πράγματι απέραντα μόνοι όλοι μας, και με εξαίρεση κάποιες πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, απλησίαστοι. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό».
«Oφείλεις να ζεις τη ζωή στο έπακρο, όχι ανάλογα µε το τι µέρα είναι, αλλά βολιδοσκοπώντας το βάθος της κάθε µέρας»
